“ေမႀကီးေရ၊ တားတား ရွင္ေနာင္ေခြ႕လိုက္မယ္ေနာ္”
“ဟိဟိ၊ ေခြ႕၊ ေခြ႕” သားလတ္ကေလးက ျခင္ေထာင္ကို ခုမည္ (ညႇပ္မည္) ဟု မပီကလာ ပီကလာေျပာတာပါ။ ျခင္မ၀င္ေအာင္ ျခင္ေထာင္စကို ေမြ႕ရာေအာက္ထဲ ဖိညႇပ္ထားသည္ကို မဆင့္တို႔ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း သူေတြက ျခင္ေထာင္ခုသည္ ေျပာကာ သားတို႔ အေဖဘက္က(သို႔မဟုတ္) ေမာ္လၿမိဳင္ ဘက္ကေတာ့ ညႇပ္သတဲ့။
ၿပီးေတာ့လည္း ျခင္ေထာင္ကို ရွင္ေႏွာင္တဲ့ေလ။ အဲသည္တုန္းက သားကေလးသည္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တာမွ သံုးေလးလပဲ အသားကုန္ စြန္းေသးသည္။ ဆံပင္ေတြ မ်ားသေလာက္ ေခြေခြေထြးေထြး အညိဳေရာင္ဘက္သို႔ သန္းေန၏။ အသားက ျဖဴျဖဴ၊ လူက အိအိထြားထြားႏွင့္ မဆင့္မို႔ ေပြ႕ခ်ီ ထားလွ်င္ အေၾကာင္းမသိ သူေတြက ကေလးကို ႏုိင္ငံျခားေသြး ထင္ကာ မဆင့္ကိုေတာ့ ကေလးထိန္း နာနီ ထင္မွတ္ၾကေလ၏။
အလည္အပတ္ ေရာက္လာေသာ မိခင္ႀကီးက သီဟ ေျပာေနတာေတြကို နားမလည္သျဖင့္ မဆင့္က ရွင္းျပရေသးသည္။
“ကေလးမွားေနရင္ ျပင္ေပးလိုက္ေရာေပါ့ သမီးရယ္”
“နားေထာင္ေကာင္းလို႔ပါ ေမေမရဲ႕”
“အမေလးေနာ္၊ မသဲတို႔မ်ားေတာ့ ျဖစ္ရမယ္၊ တကတဲ”
အေမက မ်က္ေစာင္းထိုးေတာ့ မဆင့္ ရယ္ေနေလသည္။
မဆင့္တို႔မွာက ႏွစ္ႏွစ္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းႏွင့္ သားသမီးသံုးေယာက္ ဆက္တုိက္ ပြားမ်ားခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း မဆင့္တို႔၏ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္သည္ ပိုင္ဆုိင္သူေတြ မ်ားျပား သိုက္၀န္း လာခဲ့ရေလသည္။ ခုတင္မွ ဆင္းမည့္ဘက္တြင္ အေဖႀကီး ေနရာယူသည္။ အလယ္မွာက သားေထြး ကေလးကို သိပ္သည္။ နံရံနားကပ္လ်က္ သမီးႀကီးကို သိပ္သည္။ သားလတ္ကေလးကိုေတာ့ ခုတင္ေျခရင္းတြင္ ကေလးခုတင္ ကေလးဆင္ၿပီး သိပ္သည္။ သူ႔ခုတင္ကေလးကို လက္သမား ဆရာအား ဘုိးေအက ႀကီးၾကပ္ ပံုစံျပကာ ကြၽန္းသားႏွင့္ ထြင္းလုပ္ခဲ့တာပါ။ မဆင့္တို႔လည္း ႀကိဳက္သည္၊ မစ္ကီေမာက္စ္ ႐ုပ္က ေခါင္းရင္း၊ ေဒၚနယ္လ္ဒပ္ခ္က ေျခရင္း တို႔မွာ ဘိုးေအႀကီး ကိုယ္တုိင္ ေရးဆဲြ ထားသည္မွာ ကေလးေတြကလည္း လွသည္ထင္သည္။ မဆင့္ တို႔ေမာင္ႏွံကလည္း ဂုဏ္ယူ ေက်နပ္သည္။ အထူး သျဖင့္ ဘိုးေအႀကီး ကြယ္လြန္သြားၿပီးေသာ ယေန႔ အခ်ိန္အခါေတြမွာ သူ႔လက္ရာေတြသည္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ အေငြ႔အသက္ေတြ ေႏြးေထြးၿပီး က်န္ရစ္ေစ ေလ၏။
သမီး ကေလး၏ ဂါ၀န္ေတြကိုေတာ့ မဆင့္တို႔၏ ကေလးေတြႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း သားသမီးသံုး ေယာက္စီရွိၾကတာခ်င္း အတူတူ ကုိယ့္ေလာက္ မွပင္ မေခ်ာင္လည္ရွာေသာ အိမ္နီးခ်င္းကေလး အေမအား ေပးကမ္းလိုက္သည္။ ေယာက်္ားေလး ၀တ္ေတြကား အႀကီးႏွင့္ ေသးသြားလွ်င္ အငယ္ကအေမြ ဆက္ခံ။
အႀကီး၏ အက်ကို အငယ္က မလိုခ်င္သည့္ ျပႆနာမွာ လူပ်ဳိဖားဖား ျဖစ္လာၾကၿပီးေနာက္ သူတို႔ အတိအလင္း လက္မခံေတာ့သည့္အဆံုး၊ မဆင့္က အဲသည့္ အစဥ္အလာကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ ေတာ့မွပဲ နားေအးသြားေလေတာ့၏။
သည္ျပႆနာကို ကိုင္တြယ္ဖို႔ မဆင့္က တစ္မ်ဳိး အၾကံအစည္ျပဳျပန္ေသးသည္။ ဆက္လက္ အရပ္ျမင့္မား ထြားႀကိဳင္းေနဆဲ သားေတြ သည္ ခဏဆို အက်ႌေတြ က်ပ္သြားတတ္သည္မို႔ အသစ္၀ယ္လွ်င္ အရြယ္အစား တစ္ဆုိက္ေလာက္ ပိုႀကီးထားသည္။ ဒါမွ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေတာ္ေပသည္။
“အမေလးဟယ္၊ တစ္ႏွစ္စာ ပိုႀကီးၿပီး ၀ယ္သတဲ့၊ မဆင့္တို႔မ်ား ေကာ္တရာက်ခ်က္”ဟု အစ္မႀကီးက ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္စဥ္တုန္းက မဆင့္ ယာယီ နားထုိင္းေနခဲ့ရေလ၏။
အမွန္က သီဟသည္ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ေဆာ့ သူဆိုေတာ့ သူ႔ေဘာင္းဘီတိုကေလးေတြ၏ တင္ ပါးေနရာေတြဟာ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေန႔တစ္ပိုင္းလံုးစိမ္ ထားၿပီး လက္ပဲႀကီး ေရခြံတြန္႔သည္ အထိ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ေသာ္လည္း မေျပာင္ေရာင္ႏုိင္ေအာင္ မည္းညစ္ကာ ပြတ္တိုက္ဖန္မ်ားေတာ့ အေရာင္အဆင္းေမွး မွိန္ပါး ရိေနေလသည္။
အငယ္ေကာင္ကေလးက သိပ္ေခ်းေခ်ာင္ မမ်ားဘဲ ဆင္သမွ် ၀တ္ေသာကေလးပါပဲ။ သို႔ ရာတြင္ ပဲြေစ်းတန္းေလွ်ာက္ဖို႔တုိ႔၊ အိမ္လည္သြား ဖို႔တို႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူကလည္း ႐ႈိးေဘာင္းဘီႏွင့္ ႐ႈိးတီရွပ္ႏွင့္ စတိုင္လ္ေပးခ်င္တတ္သည္။
“ေမႀကီး၊ တီဟ ေဘာင္းဘီေတြက ဖင္ကြဲေနၿပီ၊ တားတား မလိုရွင္ဘူး”ဟု သားငယ္သူရက ျငင္းဆန္သည္။
“တူရက ပိုၿပီးဖင္ႀကီးလို႔ ေဘာင္းဘီကဲြတာ ေမေမႀကီး၊ တားတား၀တ္တုန္းက အေကာင္းပဲ” ဟု သားႀကီးသီဟက ေျဖရွင္းသည္။
“တားတားကို ဖင္ႀကီးတယ္လို႔ ေျပာေနတယ္ ေမေမႀကီး” ဟု သူရကေလးက မခံမရပ္ ႏုိင္ျဖစ္ျပန္ေလသည္။
ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ ကေတာက္ကဆတ္ ျဖစ္ ေနတာကို စိတ္မ၀င္စား နားမပူသည့္အလား အစ္မႀကီး ခင္နီလာသည္ ကာတြန္းစာအုပ္အဖတ္ မပ်က္။ သူ ပါ၀င္လာတတ္သည့္အခ်ိန္ေတြက သူ႔ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို ေမာင္ေတြယူဖတ္ၿပီး တြန္႔ေၾကစုတ္ျပဲသြားေသာအခ်ိန္ေတြမွာပါပဲ။
“အငွားဆုိင္က ျပန္ေပးတဲ့ အခါ စုတ္ေနရင္ ဆူတယ္ ေမေမႀကီး၊ အဲဒီေကာင္ေတြကို အပ္ခုိင္းလိုက္”
“ငါတို႔က ဖတ္မွမဖတ္တာ၊ ငွားလည္း မငွားဘူး၊ နင္ငွားတာ နင့္ဘာသာ သြားအပ္”ဟု အႀကီးေကာင္ သီဟက စြာသည္။
“တားတားလည္း မဖတ္ဘူး”ဟု အငယ္က ေလးက ကိုယ္လြတ္႐ုန္းသည္။
“မင္းက စာမွမဖတ္တတ္တာ”ဟု အႀကီး ေကာင္က အခြင့္သာတုန္း၀င္ႏွိမ္၏။
အငယ္ကေလးက ငိုသည္။
“ေမေမႀကီး၊ တားတားကို စာမဖတ္တတ္ ဘူးလို႔ တီဟက ေျပာေနတယ္}
မဆင့္မွာ ညေနစာ ခ်က္ဖို႔ ပဲသီးေတာင့္ေတြကို လက္သန္းထိပ္ စာေလာက္ကေလးေတြ တေထာက္ေထာက္ တံုးေနရာမွ လက္မထိေအာင္လည္း သတိထားရင္း သီဟကို အနည္းငယ္ မာန္ရသည္။ မ်ားမ်ားလည္း မမာန္၀ံ့။ သူကတစ္ဖန္ ငိုခ်ျပန္ဦးမွာ။
“သီဟကလည္းကြယ္၊ ညီေလးကခုမွ သံုးႏွစ္ကေလးပဲ ရွိေသးတာ၊ ငါးႏွစ္သားက်မွ ေက်ာင္းေနရမွာေလ၊ အဲဒီေတာ့ စာသင္ရေတာ့ စာဖတ္တတ္ လာမွာေပါ့၊ သားလည္းခုမွေက်ာင္း ေနရလို႔ စာဖတ္တတ္တာမ်ား”
သူရ ေက်နပ္သြားသည္။
“ၾကားလား တီဟ၊ ငါလည္း ေက်ာင္းေနရင္ မင္းလိုပဲ စာဖတ္တတ္မွာကြ”
“မဖတ္တတ္ရင္ေတာ့ ဆရာမက တိန္တိန္ နဲ႔႐ုိက္”
သီဟက လက္သြက္သြက္ႏွင့္ သူရ၏ ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲ ေခါက္ကာ ထြက္ေျပးေတာ့သည္။ သူရက ၀ါးခနဲ ေအာ္ငိုလိုက္ျပန္ေလ၏။ နာတာက နည္းနည္း သီဟကို ႐ိုက္ေစခ်င္တာက မ်ားမ်ားဆိုတာ အေမ လုပ္သူက သိလွခ်ည့္ေပါ့။ သို႔တေစ မဆင့္ လက္မအားဘူး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့လည္း ေတာ္ၾကာ သူတို႔က ျပန္တည့္ၾက မွာပဲဥစၥာ။
“သီဟေနာ္၊ ညေန ေမႀကီး ကမ္းနားဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ ဘူးသီးငါးေပါင္းေၾကာ္ ၀ယ္ေကြၽးမွာ၊ သူရကိုပဲ ေကြၽးလိုက္ေတာ့မယ္ သိလား”
“မစားခ်င္ပါဘူး၊ သားကို ေဖႀကီးက ႐ုံးက ျပန္လာရင္ မုန္႔၀ယ္လာေပးမွာ”
ေဟာၾကည့္၊ မစားခ်င္ပါဘူး ဆိုတာက သူ စကားနာထုိး ေထ့ေငါ့တာမွန္း မဆင့္ သိတာေပါ့။ မဆင့္က အေမေလ၊ ဟင္းဟင္း။
“တီဟ၊ ငါလည္း ခ်ားမယ္ေနာ္”
အငယ္ေလးသည္ သံုးႏွစ္သားအထိ စကား မပီသေသးတာကိုလည္း မဆင့္ နား၀င္ ခ်ဳိေနခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ အေဖသည္ ႐ုံးအျပန္ လက္ခ်ည္းဗလာ ေရာက္လာတာပဲ မ်ားပါသည္။ “ငါ့ကြာ၊ ဘတ္စ္ကားခေပးလိုက္တာ ျပန္ အမ္းမယ္ေနာ္ အစ္ကို၊ အေႂကြ မရွိေသးလို႔ ခဏ ေလးဆိုၿပီး စပယ္ယာ ျပန္တိုးထြက္ မလာေတာ့ ဘူး၊ ခရီးသည္ေတြကလည္း က်ပ္သလား မေမး နဲ႔”ဆိုတာမ်ဳိး။ သူ႔လမ္းစရိတ္ကိုပဲ မဆင့္က ထပ္အမ္းေပးရဦးေတာ့မလို။
“သားကေလးတို႔က ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ဒါ ဆိုရင္ ေဖႀကီးျပန္လာေတာ့မွ ကေလးသံုးေယာက္ စလံုးလမ္းေလွ်ာက္ေခၚသြားၿပီး မုန္႔ေတြ အိမ္ျပန္ သယ္လာၾကမယ္ေလ၊ အိမ္မွာစုစားၾကမယ္၊ မေကာင္းဘူးလား”
“ေဟး”
မဆင့္ ႀကိဳတြက္ထားသလိုပင္ သူတို႔ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ သြားၾကျပန္ပါၿပီ။ အဲသလို တည့္ေနျပန္ေတာ့လည္း သူတို႔၏ အစ္မကို သြားကလိ ၾကစၾကႏွင့္။
လဆန္းသည္ႏွင့္ ကေလးတို႔ အေဖ ရရွိလာေသာ လစာေငြကို ဆန္ဆီကုန္ ေျခာက္ေတြ လေပး ယူထားသမွ် အေႂကြးဆပ္၊ လက္ရွိ တစ္လလံုးစာ အေႂကြး ယူျပန္၊ ေန႔စဥ္ ေစ်းသံုးကိုသာ လံုေလာက္ေအာင္ ျခစ္ကုတ္ သံုးစဲြလာခဲ့သည္။
ရွက္စရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း အတန္ငယ္ သိမ္ငယ္ သေယာင္ႏွင့္ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံရပါလွ်င္ ကေလးေတြ ငယ္တုန္းက ၾကက္သား အစိတ္သားကို အာလူး တစ္နပ္ေရာ၊ ေနာက္တစ္နပ္က ပဲေရာ၊ ဘူးသီးေရာ စသည္ျဖင့္ မနက္ည ခ်က္ေကြၽး လာခဲ့သည္မွာ ကေလးေတြသာ အရြယ္ ေရာက္လာၿပီး ထမင္းအိုး သာႀကီးလာေရာ ဟင္းအိုးကျဖင့္ အရြက္က ပိုမ်ားလာလ်က္ အသားစ အေလးခ်ိန္မွာ ပိုတိုး မလာခဲ့။ မဆင့္က ၀န္ထမ္း သားသမီးဆိုေတာ့ အေမ သြန္သင္ ထားသျဖင့္ အ႐ိုးစဲြ ေနေသာ အေလ့အက်င့္က အေႂကြး မတင္ဖို႔ပါပဲ။ ၀န္ထမ္းဇနီး ျဖစ္လာျပန္ေသာအခါ လျပန္ေပးတို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို မဆင့္မ၀ယ္တတ္။ ကုန္ေျခာက္ေႂကြးမွ်သည္သာလွ်င္ လစဥ္ ဆပ္သြား ႏုိင္တာမို႔ မဆင့္ တတ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ အေနအထား ျဖစ္ေလသည္။
သူတို႔ကို ေကြၽးေမြးရသည္မွာ အစားအေသာက္၏ ပမာဏ အရြယ္အစားႏွင့္ အေလးခ်ိန္ကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ညီမွ်ေအာင္ မိခင္ျဖစ္သူ မဆင့္ ႀကိဳးစား ခဲ့ရသည္။
“ထမင္းစားၿပီးရင္ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးစီ ထမင္း ပန္းကန္ေဘးမွာ ခ် ထားတယ္ေနာ္”
တစ္ခါတစ္ရံလည္း လိေမၼာ္သီး တစ္လံုး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ သို႔မဟုတ္ နာနတ္သီး တစ္စိတ္။
သူတို႔ မပ်က္မကြက္ ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိသည္မွာ ဘယ္တစ္ခုက ပိုၿပီး အခ်ိန္စီး သလဲ၊ ပိုႀကီးသလဲ။ ဒါပဲ။ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေရာက္မလာလို႔ကေတာ့လား၊ ေနာက္က်န္သူသည္ ေရြးက်သာ ရၿပီမွတ္။
“သားတို႔ေလွ်ာက္ ကိုင္ၾကည့္ ဖိမၾကည့္ ဆၾကည့္တာနဲ႔ပဲ အသီးေတြ ရြဲကုန္ေတာ့မွာပဲ၊ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရွိပါေစလားကြာ”
ေျပာလို႔ေျပာတာ မဟုတ္၊ အငယ္ေတြလို မဟုတ္ဘဲ သမီးႀကီး ခင္နီလာသည္ သူ႔ေနရာမွာ ရွိတာကို ေကာက္ယူ သြား႐ုံႏွင့္ ေက်နပ္တာပါပဲ။
အစားအေသာက္မွာသာ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ အႏုိင္မခံ အ႐ႈံး မေပးတာ မဟုတ္။ ဘာကေလးျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္တည္း အတြက္မေပး လိုက္ေလႏွင့္၊ က်န္ႏွစ္ေယာက္က မမွ်တဘူး၊ မတရားဘူး ယူဆကာ ဆႏၵ ျပလာေတာ့သည္။
အစကေတာ့ မိဘသက္တမ္း ႏုနယ္ေသးတာမို႔ မဆင့္တို႔လည္း သား သမီးေတြ၏ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ဘယ္နားလည္တတ္ခဲ့ပါမလဲ။
ဆိုပါစို႔။ သားအလတ္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ကာ တစ္စစ ရင့္မာလာကတည္းက အငယ္တစ္ေယာက္ အေဖာ္ ေရာက္ရွိ လာေတာ့မည္ဟု မဆင့္တို႔က သမီးႀကီး ခင္နီလာအား မၾကာခဏ ေျပာေန အသိေပး ေနျဖစ္ခဲ့တာမို႔ သူ မသိလိုက္ေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔အသက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက တြတ္တီးတြတ္တာ သြက္ လက္ခ်က္ခ်ာေနၿပီမို႔ အငယ္ရေတာ့မည္ ဆုိတာ သူ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ သည္။ အဲသည္လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္သံုးေလး ဆယ္တုန္းက မဆင့္တို႔တုိင္းျပည္မွာ Ultrasound နည္းပညာေခတ္ မစားေသးေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေလးလား၊ ညီမ ေလးလားဆိုတာကို ႀကိဳတင္ခဲြျခား သိရွိမေနခဲ့တာ တစ္ခုပဲ ရွိေလသည္။
“ေမာင္ေမာင္ေလး လိုခ်င္လား၊ ညီမေလး လိုခ်င္လား”ႏွင့္ မဆင့္တို႔က သမီးကို ျမႇဴတတ္ ေနာ့တတ္သည္။
ခင္နီလာက အေျဖမေပးဘဲ ေတြေ၀ေနတတ္ ႏႈတ္ဆိတ္တတ္သည္။ အဲဒါကို ဘာေၾကာင့္မွန္း ေနာက္ေနာင္က်မွသာ ခြဲျခား သိရွိနားလည္တာ ကသာလွ်င္ မဆင့္တို႔သည္ သားသမီးတို႔၏ စိတ္ပညာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတ နည္းပါးျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူတို႔၏ဘ၀သည္ မိဘေမတၱာရိပ္မွာ လံုး၀မီွခုိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ကေလး တစ္ေယာက္ေရာက္လာလွ်င္ သူတို႔ ပိုင္ဆုိင္ရာဘ၀ ကေလးပ်က္စီးယုိယြင္းသြားေလမလားႏွင့္ သူတို႔စုိးရိမ္ႏုိင္ေလသည္။ ကေလး တုိင္းတြင္ အဲသလို ခံစားခ်က္ရွိခ်င္မွလည္းရွိလိမ့္မည္၊ ရွိခ်င္လည္းရွိမည္။
ခင္နီလာ ႏွစ္ႏွစ္သမီးမွာ သားအလတ္ကေလး သီဟကို ေမြးဖြားခဲ့ေလသည္။ သားကေလးမို႔ မဆင့္ အေတာ္ ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ေသာ္လည္း သမီးေနရာမွာ အစားထိုးျခင္း မဟုတ္တာ သမီး နားမလည္တတ္ခဲ့ေလဘူး။ သမီး နားလည္ ေအာင္ရွင္းျပဖို႔က်ေတာ့ မိခင္က ခုန ေျပာသလိုပင္ သားသမီးတို႔၏ စိတ္ပညာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတ နည္းပါးသည္။ ေၾသာ္ သမီးခမ်ာ သနားစရာ။
ေမြးဖြားၿပီးေဆး႐ုံမွ ျပန္အလာမွာ၊ မဆင့္၏ ရင္ခြင္တြင္ သီဟကေလး ပါလာသည္။ ကေလးကို မိခင္ျဖစ္သူကေခ်ာ့ျမႇဴေနခုိက္တြင္၊ ခင္နီလာက သူ႔ ႀကီးေတာ္၏ ေပါင္ေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္စူးစမ္းေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကေလး ေသးေသးေကြးေကြးကို ႏို႔တုိက္ေသာ အခါ ရင္ဘတ္တြင္ ပံုစံ တက် သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ၾကရေအာင္ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးႏွင့္ ကေလးကို ခုခံထားၾကသည္။
“သမီးလည္း ေခါင္းအံုးေပၚမွာ အိပ္မယ္”
ႀကီးေတာ္က တဟားဟားရယ္ကာ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ယူၿပီး ေပါင္ေပၚ တင္ကာ ခင္နီလာအား ေပြ႕ခ်ီပိုက္ေထြးေလသည္။ အဲသည္ေတာ့မွပဲ သမီး ခံစား ေနရေသာ သူ႔ဘ၀ ကေလး၏ မလံုျခံဳမႈကို မဆင့္ ရိပ္စားမိေတာ့သည္။ သားသမီးငယ္ တစ္ေယာက္ကို ေမႊးေမႊးေပးတုိင္း အနားမွာ ရွိေနသည့္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလည္း ေမႊးေမႊးေပး ျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု မဆင့္ အသိပညာ တိုးလာခဲ့ရေလ၏။
ေနာက္တစ္ခု မွတ္မွတ္ရရမို႔ ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။
ထိုစဥ္က မဆင့္တို႔ နယ္မွာ ေနထုိင္ၾကသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရန္ကုန္မွ ညီမေတြလာေရာက္လည္ပတ္ေလရာ၊ ကေလး ေတြအတြက္ ကစားစရာေတြ၊ မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီး ပါလာသည္။ သူတို႔လည္း အရမ္းေပ်ာ္၊ လူႀကီးေတြလည္း စကားလက္ဆံုေျပာလို႔ မကုန္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနၾက ေလသည္။
ညီမအႀကီးမက မဆင့္အား အသာလက္ကုတ္သည္။
“ေဟ့မမ၊ ဟိုမွာ သီဟ ဘာလုပ္ေနသလဲ လွမ္းၾကည့္ပါဦး”
“ေဟာေတာ့”
လားလား၊ ဖိနပ္ခြၽတ္တြင္ ေျခေထာက္ကေလး ကားယားထုိင္ကာ၊ ခင္နီလာအတြက္ အေဒၚေတြ ၀ယ္လာေပးေသာ အနီေရာင္ ႀကိဳးသုိင္း ဖိနပ္ကေလးကို အားစုိက္ စီးၾကည့္ေနပါကလား။
“သူက လိုခ်င္ တတ္ေနၿပီေနာ္၊ ညီမေလးတို႔က သိမွမသိတာ၊ မဟုတ္ရင္ သူ႔ဖုိ႔ပါ တစ္ရန္ ၀ယ္လာတာေပါ့၊ သနားပါတယ္ဟယ္”
ထုိစဥ္တုန္းက သီဟသည္ အသက္တစ္ႏွစ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ မိဘေတြပင္လွ်င္ ကေလးစိတ္ပညာမသိေလေတာ့ အေဒၚ အပ်ဳိမေတြ ခမ်ာေ၀လာ ေ၀းေလေရာ့။ သူတို႔သည္ တူ ကေလးကို သနားလြန္း၍ မ်က္ရည္ပင္ က်မတတ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရွာၾကေလသည္။
“တစ္ေအာင့္ပါဟာ၊ ေတာ္ေန အာ႐ုံေျပာင္း သြားမွာပါ”
သည္တစ္ခုေတာ့ မဆင့္ မွန္သည္။ နာရီ မဆိုင္းမွာပင္ သီဟက အေဒၚေတြ ၀ယ္လာေပးေသာ ပလတ္စတစ္မရွိန္းဂန္းေသနတ္ႏွင့္ တဒိုင္း ဒုိင္း တဒက္ဒက္ ပါးစပ္သံစံု ထြက္ေနေခ်ေတာ့ သတတ္။ အလုပ္အကိုင္ေတြလည္း ေျပာင္းေရႊ႕ခဲသည္။ ကေလးေတြလည္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၿပီ။ သားေတြ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ေဆာ့ၾက၊ ကစားၾက၊ ထိခုိက္ရွနာ ျဖစ္ၾကႏွင့္ စိတ္တိုရစိတ္ပူရ။ ဆိုးတာက အေမ လစ္လွ်င္ လစ္သလို ေဂါက္ကြင္းထဲက ေရကန္ေတြထဲ ေရသြားကူးတတ္တာ ပဲျဖစ္သည္။ ေျမညီေအာင္ တူးထားဖို႔ ထားရင္း မုိးက်လာလွ်င္ တြင္းေတြက ေရအုိင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ကာ ေရအုိင္ႀကီးေတြ စုေပါင္းလာေတာ့ ေရကန္ေတြ ျဖစ္လာသည္ဟု မဆင့္ ယူဆသည္။
ေရကန္ သံုးေလးငါးကန္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြက ဘယ္မွာ ေရသြားကူးေနမွန္း မသိ။ အေၾကာ္ လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ရင္း ျဖတ္လမ္းမွ အျပန္ခရီးမွာ ေတြ႔လာသည္ဆိုေသာ သတင္းေပး သူ အေၾကာ္သည္၏ စကားအရ ဘယ္နားေရာက္ ေနမွန္း မသိႏုိင္ေသာ ဘသားေခ်ာ ႏွစ္ေယာက္ကို မဆင့္သည္ ႀကိမ္လံုးတစ္လံုး လက္စဲြကာ ေဂါက္ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္ လွည့္ပတ္ရွာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေန၀င္လထြက္၊ မဆင့္မလည္း ေခြၽးထြက္ လွ်ာထြက္ႏွင့္။
လမ္းထိပ္ျပန္ အေရာက္မွာ မွန္းဆႏုိင္လာသည့္ အတိုင္း သားႏွစ္ေကာင္သည္ ေရမိုးခ်ဳိး သန္႔ရွင္းကာ စာၾကည့္စားပဲြမွာ မွင္ေသေသေနရာယူ ထားၾကေလၿပီ။
႐ိုးသားေသာ သမီးႀကီးကား သူ႔ေမာင္ေတြ ေသာင္းက်န္းတာကို မရိပ္မိရွာ။
အေမအတြက္ ေသာက္ေရတစ္ခြက္ လာေပးသည္။
“ဟယ္၊ ေမႀကီး ဘယ္အိမ္ေတြ ေလွ်ာက္လည္ေနလဲ၊ ေခြၽးေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ေနေရာ၊ ေရခ်ဳိး လိုက္ေလ ေမႀကီး”တဲ့။
ကေလးသံုးေယာက္သည္ သူတို႔ ရေသာ မုန္႔ ဖိုး၊ သူတို႔ ကုန္က်ရေသာ ဘတ္စ္ကားခတို႔၏ ခင္နီလာက အေျဖ မေပးဘဲ ေတြေ၀ေနတတ္ ႏႈတ္ဆိတ္တတ္သည္။
အဲဒါကို ဘာေၾကာင့္မွန္း ေနာက္ေနာင္က်မွသာ ခြဲျခားသိရွိ နားလည္တာ ကသာလွ်င္ မဆင့္တို႔သည္ သားသမီးတို႔၏ စိတ္ပညာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတ နည္းပါးျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
သူတို႔၏ ဘ၀သည္ မိဘ ေမတၱာရိပ္မွာ လံုး၀ မီွခုိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာလွ်င္ သူတို႔ ပိုင္ဆုိင္ရာ ဘ၀ ကေလးပ်က္စီး ယုိယြင္း သြားေလမလားႏွင့္ သူတို႔ စုိးရိမ္ႏုိင္ေလသည္။ ကေလးတုိင္းတြင္ အဲသလို ခံစားခ်က္ ရွိခ်င္မွလည္း ရွိလိမ့္မည္၊ ရွိခ်င္လည္း ရွိမည္။
ခင္နီလာ ႏွစ္ႏွစ္သမီးမွာ သားအလတ္ကေလး သီဟကို ေမြးဖြားခဲ့ေလသည္။ သားကေလးမို႔ မဆင့္ အေတာ္ ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ေသာ္လည္း သမီး ေနရာမွာ အစားထိုးျခင္း မဟုတ္တာ သမီး နားမလည္ တတ္ခဲ့ေလဘူး။ သမီး နားလည္ ေအာင္ရွင္းျပဖို႔ က်ေတာ့ မိခင္က ခုနေျပာသလိုပင္ သားသမီးတို႔၏ စိတ္ပညာ ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတ နည္းပါးသည္။ ေၾသာ္ သမီးခမ်ာ သနားစရာ။
ေမြးဖြားၿပီး ေဆး႐ုံမွ ျပန္အလာမွာ၊ မဆင့္၏ ရင္ခြင္တြင္ သီဟကေလး ပါလာသည္။ ကေလးကို မိခင္ျဖစ္သူက ေခ်ာ့ျမႇဴေနခုိက္တြင္၊ ခင္နီလာက သူ႔ ႀကီးေတာ္၏ ေပါင္ေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္ စူးစမ္းေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေန ခဲ့သည္။ ကေလးေသးေသး ေကြးေကြးကို ႏို႔တုိက္ေသာ အခါ ရင္ဘတ္တြင္ ပံုစံ တက် သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ၾကရေအာင္ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးႏွင့္ ကေလး ကို ခုခံထားၾကသည္။
“သမီးလည္း ေခါင္းအံုးေပၚမွာ အိပ္မယ္”
ႀကီးေတာ္က တဟားဟားရယ္ကာ ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ယူၿပီး ေပါင္ေပၚ တင္ကာ ခင္နီလာအား ေပြ႕ခ်ီပိုက္ေထြးေလသည္။ အဲသည္ေတာ့မွပဲ သမီး ခံစားေနရေသာ သူ႔ဘ၀ကေလး၏ မလံုျခံဳမႈကို မဆင့္ ရိပ္စားမိေတာ့သည္။ သားသမီးငယ္ တစ္ေယာက္ကို ေမႊးေမႊးေပးတုိင္း အနားမွာ ရွိေနသည့္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလည္း ေမႊးေမႊးေပးျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု မဆင့္ အသိပညာ တိုးလာခဲ့ရေလ၏။
ေနာက္တစ္ခု မွတ္မွတ္ရရမို႔ ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ ထိုစဥ္က မဆင့္တို႔ နယ္မွာ ေနထုိင္ၾကသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရန္ကုန္မွ ညီမေတြ လာေရာက္လည္ပတ္ေလရာ၊ ကေလးေတြ အတြက္ ကစားစရာေတြ၊ မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီး ပါလာသည္။ သူတို႔လည္း အရမ္းေပ်ာ္၊ လူႀကီးေတြလည္း စကားလက္ဆံုေျပာလို႔ မကုန္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနၾက ေလသည္။
ညီမအႀကီးမက မဆင့္အား အသာလက္ကုတ္သည္။
“ေဟ့မမ၊ ဟိုမွာ သီဟ ဘာလုပ္ေနသလဲ လွမ္းၾကည့္ပါဦး”
“ေဟာေတာ့”
လားလား၊ ဖိနပ္ခြၽတ္တြင္ ေျခေထာက္ကေလးကားယားထုိင္ကာ၊ ခင္နီ လာအတြက္ အေဒၚေတြ၀ယ္လာေပးေသာ အနီေရာင္ႀကိဳးသုိင္းဖိနပ္ကေလးကို အားစုိက္စီးၾကည့္ေနပါကလား။
“သူက လိုခ်င္တတ္ေနၿပီေနာ္၊ ညီမေလးတို႔က သိမွမသိတာ၊ မဟုတ္ရင္ သူ႔ဖုိ႔ပါ တစ္ရန္၀ယ္လာတာေပါ့၊ သနားပါတယ္ဟယ္”
ထုိစဥ္တုန္းက သီဟသည္ အသက္တစ္ႏွစ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ မိဘေတြပင္လွ်င္ ကေလး စိတ္ပညာ မသိေလေတာ့ အေဒၚအပ်ဳိမေတြ ခမ်ာ ေ၀လာေ၀းေလေရာ့။ သူတို႔သည္ တူကေလးကို သနားလြန္း၍ မ်က္ရည္ပင္ က်မတတ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရွာၾကေလသည္။
“တစ္ေအာင့္ပါဟာ၊ ေတာ္ေန အာ႐ုံေျပာင္း သြားမွာပါ”
သည္တစ္ခုေတာ့ မဆင့္ မွန္သည္။ နာရီ မဆိုင္းမွာပင္ သီဟက အေဒၚေတြ ၀ယ္လာေပးေသာ ပလတ္စတစ္ မရွိန္းဂန္း ေသနတ္ႏွင့္ တဒိုင္းဒုိင္း တဒက္ဒက္ ပါးစပ္သံစံု ထြက္ေနေခ်ေတာ့ သတတ္။ အလုပ္အကိုင္ေတြလည္း ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သည္။ ကေလးေတြလည္း ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၿပီ။ သားေတြ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ ေဆာ့ၾက၊ ကစားၾက၊ ထိခုိက္ ရွနာျဖစ္ၾကႏွင့္ စိတ္တိုရ စိတ္ပူရ။ ဆိုးတာက အေမ လစ္လွ်င္ လစ္သလို ေဂါက္ကြင္းထဲက ေရကန္ေတြထဲ ေရသြား ကူးတတ္တာ ပဲျဖစ္သည္။ ေျမညီေအာင္ တူးထားဖို႔ ထားရင္း မုိးက်လာလွ်င္ တြင္းေတြက ေရအုိင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ကာ ေရအုိင္ႀကီးေတြ စုေပါင္းလာေတာ့ ေရကန္ ေတြျဖစ္လာသည္ဟု မဆင့္ ယူဆသည္။
ေရကန္ သံုးေလးငါးကန္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြက ဘယ္မွာ ေရသြားကူးေနမွန္း မသိ။ အေၾကာ္လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ရင္း ျဖတ္လမ္းမွ အျပန္ခရီးမွာ ေတြ႔လာသည္ ဆိုေသာ သတင္းေပး သူ အေၾကာ္သည္၏ စကားအရ ဘယ္နားေရာက္ ေနမွန္း မသိႏုိင္ေသာ ဘသားေခ်ာ ႏွစ္ေယာက္ကို မဆင့္သည္ ႀကိမ္လံုးတစ္လံုး လက္စဲြကာ ေဂါက္ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္ လွည့္ပတ္ရွာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေန၀င္လထြက္၊ မဆင့္မလည္း ေခြၽးထြက္ လွ်ာထြက္ႏွင့္။
လမ္းထိပ္ျပန္ အေရာက္မွာ မွန္းဆႏုိင္လာ သည့္အတိုင္း သားႏွစ္ေကာင္သည္ ေရမိုးခ်ဳိးသန္႔ ရွင္းကာ စာၾကည့္စားပဲြမွာ မွင္ေသေသ ေနရာယူ ထားၾကေလၿပီ။
႐ိုးသားေသာ သမီးႀကီးကား သူ႔ေမာင္ေတြ ေသာင္းက်န္းတာကို မရိပ္မိရွာ။
အေမအတြက္ ေသာက္ေရတစ္ခြက္ လာေပးသည္။
“ဟယ္၊ ေမႀကီး ဘယ္အိမ္ေတြ ေလွ်ာက္လည္ေနလဲ၊ ေခြၽးေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ေနေရာ၊ ေရခ်ဳိး လိုက္ေလ ေမႀကီး”တဲ့။
ကေလး သံုးေယာက္သည္ သူတို႔ရေသာ မုန္႔ဖိုး၊ သူတို႔ ကုန္က်ရေသာ ဘတ္စ္ကားခတို႔၏ ေဆးတုိက္သည့္ အခါေတြမွာလို မျငင္းမဆန္ မေသာက္ၾကေတာ့။ စာတတ္ေပတတ္ ျဖစ္လာေတာ့ အသိပညာ ႂကြယ္၀လာၾကၿပီမို႔ သူတို႔အေရး ကို သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ ေလ့လာမႈေတြ အေတြးအေခၚ ေတြႏွင့္ ေ၀ဖန္ ဆံုးျဖတ္စျပဳသည္။ သားတို႔ ဒီေလာက္လည္း လက္ညစ္ေပႀကီးနဲ႔ မေဆး မေၾကာမစားပါဘူး ေမႀကီးရာ၊ အသုတ္စံုေတြ လည္း၀ယ္မစားပါဘူး၊ အိမ္မွာ ေမႀကီးတို႔ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း သုတ္ေပးရင္ ၿပီးတာပဲ ဥစၥာ။
သူတို႔ အစ္မကို ခဲြျခားလာတာလည္း သိသာသည္။ ငါတို႔ အခန္း မ၀င္နဲ႔ နီလာ။ ဒါလူပ်ဳိခန္း။
“သူတို႔က မေပၚ့တေပၚ ပိုစတာေတြကို အုတ္ထရံ အႏွံ႔ ကပ္ထားၾကတယ္”ဟု ခင္နီလာက မေက်မနပ္ တိုင္တန္းသည္။
“မေက်နပ္ရင္ နင္လည္း အာႏိုးပံုတို႔ စတား လံုးပံုေတြကပ္ပါလား”ဟု ေမာင္ေတြက မခုိးမခန္႔ ေျပာေတာ့ ပိုၿပီး ေဒါသျဖစ္သည္။
သို႔တေစ ခင္နီလာ တစ္ေယာက္ အခန္း တံခါးပိတ္ကာ အဆိုေက်ာ္၀ုိင္း၀ုိင္းတို႔ Rဇာနည္ တို႔၏ သီခ်င္းေတြ ထပ္ကာတလဲလဲ ျပန္ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနတာမ်ဳိးကို ေမာင္ေတြ နားကေလာ ျပန္သည္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေဒြးတို႔ ေနတိုးတို႔၏ ဗီဒီယိုကားေတြငွားလာဖို႔ အၾကံဳမွာလွ်င္ လံုး၀ပါ မလာၾက။
“သူတို႔လို ဘူးထၿပီး ၾကည့္တာမွ မဟုတ္တာ၊ လံုလံုျခံဳျခံဳေတြပဲ ၾကည့္တာကိုမ်ား သိပ္သေဘာ ထားေသးၾကတာပဲ၊ ႐ုပ္ဆိုးဆိုး မိန္းမႀကီးေတြနဲ႔ ရၾကပါေစ”
ခင္နီလာ မေက်မခ်မ္း ရြတ္ျမည္ေနတာကို မၾကားဟန္ျပဳေနသည့္ အခါေတြ ရွိသလုိ “လာ သမီး ေမႀကီးနဲ႔ သြားငွားၾကတာေပါ့၊ သူတို႔ေတြက အစ္မကို တြန္႕တိုေနတာ အစ္မကို ခ်စ္လို႔ေပါ့ကြယ္”ဟု ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျပာရေလသည္။
ကေလးေတြအား မဆင့္တို႔ ေမာင္ႏွံသည္ သားသမီးတို႔ ရရွိသင့္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို လိုလားခ်စ္ခင္စြာ အျပည့္အ၀ေပးအပ္ခဲ့သည္။ ျခံဳငံုၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူတို႔အေပၚ အျဖစ္ႏုိင္ဆံုး မိဘ၀တၱရား ေက်ႁပြန္ခဲ့သည္ဟု မဆင့္ ယံုၾကည္ ေလသည္။ တာ၀န္မွ်တေသာ အာဟာရကို ေပး ေကြၽးသည္။ ေလမိုးလံုျခံဳေသာ အမိုးအကာထဲမွာ ထားရွိသည္။ အတန္းပညာကို အခ်ိန္မွန္ေက်ာင္း အပ္သင္ၾကားေပးသည္။ အတန္းတူေတြ ယူႏုိင္ ၾကေသာ က်ဴရွင္မ်ားမွာ အပ္ႏွံ႔ေပးႏုိင္ခဲ့သည္။
သူတို႔တစ္ေတြ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္မွာ သူတို႔၏ ကံဥာဏ္ႏွင့္ ၀ီရိယတို႔သည္ အဓိက ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု မဆင့္က လံုး၀ယံုၾကည္ပါသည္။ မိဘႏွင့္ ဆရာ သမားမ်ား၏ ပံ့ပိုးမႈသည္ကား ဒုတိယ တာ၀န္ယူ ေပးႏုိင္မႈေတြသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
မဆင့္က ျဖစ္ပ်က္သမွ် အရာရာေပၚတြင္ အေကာင္းျမင္ ႐ႈေထာင့္မွ ဆင္ျခင္ ေျဖသိမ့္ေလ့ ရွိသူပါ။
ခုေတာ့ျဖင့္ လူျဖစ္လာေသာေၾကာင့္၊ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ခဲ့ေသာေၾကာင့္၊ သားသမီး ေတြပြားစီးခဲ့ေသာေၾကာင့္၊ ေၾကာင့္၊ ေၾကာင့္၊ ေၾကာင့္ေပါင္းမ်ားစြာ၏ ေနာက္ဆံုး အေျဖအရ ေအာင္ျမင္ေသာ မိခင္တစ္ဦး အျဖစ္ႏွင့္ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္ဟု ဂုဏ္ယူ ၀င့္ႂကြားႏုိင္ခဲ့ၿပီ။
ယေန႔လည္း မိဘ ႏွစ္ပါး၏ အႏွစ္ေလး ဆယ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ မဂၤလာကို သမီး သမက္၊ သားေတြ ေခြၽးမေတြ ၿပီးေတာ့ ေျမးေတြက ဦးေဆာင္ကာ သိုက္သုိက္၀န္း၀န္း စားပဲြကေလးက က်င္းပေပးၾကေလ၏။
မိဘေတြ၏ ေရွ႕မွ လက္ေဆာင္ထုပ္ႀကီးက ဟည္းေနသည္။ သူတို႔၏ ေဟာင္းႏြမ္းလွေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဆယ့္ေလးလက္မအရြယ္တယ္လီဗီရွင္း ကေလးေနရာတြင္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္လက္မ အရြယ္ႏွင့္ အစားထိုး ေပးမည္ဆုိတာ သတင္းေပါက္ၾကား ၿပီးသားျဖစ္ေန၏။
“ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီးဟာ စံျပမိဘေတြပဲ”
မဖဲြ႕မႏြဲ႕ တံုးတိႀကီး ေျပာတတ္ေသာ သား ႀကီးက ခ်ီးမြမ္းလိုက္ေသာအခါ အဘိုးႀကီးအဘြား ႀကီးမွာ အေနရခက္ၿပီး ရွက္ရယ္ရယ္ေနၾကသည္။
“ေမႀကီးဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀ေအာင္ ျမင္ေအာင္ အနီးကပ္လမ္းျပေပးခဲ့တဲ့ အေမမ်ဳိး”
သမီးက မိသားစုအလယ္တြင္ လႈိက္လွဲ ေလးနက္စြာ ေျပာလိုက္ျပန္ေလသည္။ ေမာင္ေတြက ေထာက္ခံေခါင္းညိတ္ၾက၏။ ေခြၽးမေတြႏွင့္ သမက္ကလည္း ကန္႔ကြက္သည့္ အရိပ္အေရာင္ စိုးစဥ္းမွ် မျပၾက။
“အဲသေလာက္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး ဟယ္”
မဆင့္က ရွက္အမ္းအမ္းႏွင့္ ေခါင္းခါခါ လက္ရမ္းရမ္း ျငင္းဆန္သလို ျဖစ္သြားသည္။
“သားသမီးေတြ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ရွာစားႏုိင္တဲ့ အထိ အေျခခံ အတတ္ပညာေတြ သင္ယူ ႏုိင္ေအာင္ ေဖႀကီးက ေငြေၾကး ရွာေဖြေပးတဲ့ အခ်ိန္ မွာ ေမႀကီးဟာ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ က်ဴရွင္ အပ္ဖို႔ သာမက၊ ေန႔စဥ္ သင့္တင့္ဖြယ္ရာတဲ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ ထည့္ေပးဖို႔ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ တာ၀န္ ထမ္းရြက္ခဲ့တယ္၊ ေက်းဇူးပါ ေမႀကီးရာ”ဟု သားငယ္သူရက သူ႔အသံေလးေလးႀကီးႏွင့္ ေအးေဆးစြာ ေျပာသည္။ မဆင့္မွာ ၀မ္းသာလြန္း၍ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ကာေနေလသည္။
ကေလးတို႔အေဖကေတာ့ ေက်နပ္စြာျပံဳးေန သည္။
“ကေလးေတြကို မင္း တစ္ခုခုျပန္ေျပာမွ ေကာင္းမယ္”ဟု သူက တီးတိုးအၾကံျပဳသည္။
“ဘာေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ”
“ႀကိဳက္တာေျပာကြာ၊ တစ္ခုခုေပါ့”
အဲသည္ တစ္ခုခု ဆိုတာႀကီးသည္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ထားျခင္း မရွိသည့္ မဆင့္အတြက္ ဘဲဥ အစ ရွာရသလို ခက္ခဲေန၏။ “ဘြားဘြားပံုေျပာျပ” ဟု ေျမးတစ္ေယာက္က ေတာင္းဆိုသျဖင့္ သူ႔မိခင္က ႐ွဴးခနဲ ဟန္႔တားလိုက္ေလသည္။
ပံု။
ဟုတ္ၿပီ။
မဆင့္ စိတ္ကူးရလာသည္။
“ေမႀကီး ပံုျပင္ကေလးတစ္ခုေတာ့ ေျပာျပခ်င္တယ္၊ တစ္ခါတုန္းကေလ၊ သားကို ခ်စ္လြန္းလို႔ သူ႔အေမက လႊတ္အလို လိုက္ခဲ့သတဲ့၊ ဘယ္သူ နဲ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ခဲ့၊ သားအမွန္၊ သားခုိးရင္လည္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ေပး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သားဆိုးဟာ ေထာင္က်သြားရပါေလေရာ”
႐ိုးစင္းလိုက္သည့္ပံုျပင္ပါ။ ေျမးႏွစ္ေယာက္ ပင္လွ်င္ ၾကားဖူးၿပီးသားႀကီး။
“အေမ့နားကိုကိုက္တဲ့ သားအေၾကာင္းေလ၊ အေမကမိုက္လို႔ သားကကိုက္ရတာ” ဟု ကန္႔လန္႔ ေျပာေလ့ ရွိေသာ သီဟက ဆို၏။
ဒါဟာ မဆင့္အတြက္ အကြက္ပါပဲ။
“ဟုတ္တာေပါ့ကြယ္၊ သားတို႔ သမီးတို႔လည္း ေမႀကီးရဲ႕နားကို ကိုက္ဖူးၾကပါတယ္”
သားသမီးေတြေရာ သူတို႔၏ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြပါ အငိုက္မိ သြားၾကေလသည္။ ေဖႀကီးပင္ လွ်င္အိပ္ခ်င္ေျပသြား၏။
“မျဖစ္ႏုိင္တာ၊ ေမႀကီးက မိုက္မွ မမိုက္ဘဲ” ဟု သူရက အသံေလးေလးႀကီးႏွင့္ ကန္႔ကြက္သည္။
“နည္းနည္းေတာ့ မိုက္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ကေလးတို႔ရယ္၊ ဒါေၾကာင့္လည္း သားသမီးေတြက နားကိုက္တာကို နည္းနည္းေလး ခံခဲ့ရဖူးတာေပါ့၊ သားတို႔ သမီးတို႔ မမွတ္မိလို႔ပါ၊ ေမႀကီး ျပန္ေျပာရင္ မွတ္မိသြားမွာပါ”
ေဖႀကီးက ဟက္ခနဲရယ္ရင္း...
“ေမႀကီးတို႔ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ပါၿပီ”
မဆင့္ အရွိန္ ရလာသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္လည္း ျဖစ္လာ၏။ သူ႔ ဇာတ္ကြက္ကို အားလံုးက စိတ္၀င္စား ေနၾကၿပီမို႔လည္း အားရွိ လာေလသည္။
“အဲဒီတုန္းက သားတို႔ သမီးတို႔ေတြက အထက္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြေလာက္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေမာင္ႏွမေတြ ထူးထူးျခားျခား စုေ၀း စာက်က္ေနၾကတယ္။ ေမႀကီးက စာက်က္ရင္း စားဖို႔ လက္ဖက္သုပ္ တစ္ပန္းကန္ သြားခ်ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမႀကီးက ဘုရားခန္းထဲ သြားၿပီး ဘုရားရွိခုိးတာေပါ့။ ေဖႀကီးကေတာ့ တေခါေခါေဟာက္ေနၿပီ၊ ဘုရားဦးခ်ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့၊ အမွန္က ေမႀကီးက သြားအိပ္ေတာ့မလို႔ပါပဲ၊ အဲဒီမွာတင္ နားစြန္နားဖ်ား”
သူတို႔ စိတ္၀င္စားေလရဲ႕လားဟု မဆင့္က အကဲခတ္သည္။ စိတ္၀င္စား လိုက္သမွ မ်က္ေတာင္မ်ားပင္မခတ္ၾကေတာ့။
“လက္ဖက္သုပ္ စားေနရင္း ပထမဆံုး ေဆြးေႏြးသူကေတာ့ သူရ ကေလးေပါ့။ ငါက နီလာ့ကို အစ္မလို႔ ေျပာင္းေခၚခ်င္တာကြာ။ မမ ကြၽန္ေတာ္ အဲသလို ေျပာခ်င္တာ၊ ဒါေပမယ့္ တစ္သက္လံုး နင္နဲ႔ငါခ်ည္း ေျပာလာေတာ့ အက်င့္ပါေနၿပီ၊ ျပင္လို႔ကိုမရေတာ့ဘူးတဲ့”
“ေမႀကီးလည္း ဒိန္းခနဲ ရင္တုန္သြားၿပီး တိတ္တိတ္ကေလးဆက္ နားစြင့္တာေပါ့၊ အႀကီးႏွစ္ေယာက္ ဘာေျပာမလဲလို႔ေလ”
သူတို႔ မရယ္မျပံဳးႏွင့္ ေလးနက္စြာ နားေထာင္ေနၾကသည္။
“ခင္နီလာက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ နင္တို႔ငါ့ကို နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ေျပာၾက တာကို ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အံ့ၾသၾကတယ္။ ခင္ခင္ဆိုရင္ သူ႔ထက္ဆယ့္ ငါးမိနစ္ပဲငယ္တဲ့ ေမာင္အႁမႊာ ကေတာင္ သူ႔ကို အစ္မ ေခၚတယ္ဆိုပဲ၊ အဲသလို သမီးႀကီး နီလာက ခံစားခ်က္ကို ေျပာေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ သီဟက တစ္စခန္း ထေတာ့တာပဲ။ ေမႀကီးေၾကာင့္ အဲသလိုျဖစ္ကုန္တာကြ၊ သူ ျပင္ေပး ရင္ငါတို႔လည္း ကိုကို မမ ေမာင္ေလး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကမွာေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္က ဘယ္ေလာက္ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိမ့္မလဲတဲ့။ ေမႀကီး ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ႏႈတ္က်ဳိးလာၾကေတာ့ သားတို႔သမီး တို႔ ျပင္ရခက္သြားၿပီဆိုတာ ေမႀကီး သိပါတယ္ကြယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာင္ အျပင္ ခက္ေနေတာ့ ခုဆိုရင္ အႏွစ္သံုးေလးဆယ္ နီးခဲ့ရၿပီ”
“အို... ခုလည္း နားေထာင္လို႔ေကာင္းပါတယ္ ေမႀကီးရ၊ မဟုတ္ဘူး လားေနာ္”
မဆင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္ကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးခ်င္စိတ္ႏွင့္ သူတို႔ ဇြတ္အတင္းပင္ နားေထာင္ေကာင္းပစ္ေနၾကေလသည္။
မဆင့္သည္ကား သားသမီးေတြက သူ႔နားကုိ နည္းနည္းစီ ကိုက္ျဖတ္ ခဲ့ၾကဖူးသည္ဟုသာ ခံစားမိေလေတာ့။
ျမေႏွာင္းညိ ု
ၾကိုက္ႏွစ္သက္တဲ ့ စာေတြ၊ သီခ်င္းေလးေတြ ဖတ္ဖူးတ့ဲ ဟာသေလးေတြ ကိုေ၀မွ်ထားပါတယ္ အလည္လာေရာက္ေသာသူငယ္ခ်ငး္မ်ားအားလုံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ
No comments:
Post a Comment