တံငါသည္က “ဒီငါးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုအတြက္ လံုေလာက္ေနျပီ ဘာျဖစ္လို႔ဒီထက္မ်ားတဲ့ငါးေတြ ဖမ္းရဦးမလဲ” လို႔ နားမလည္စြာ ျပန္ေမးတယ္။
“ဒါဆိုရင္ ပိုေနတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခ်ိန္ေတြကို ဘာလုပ္သလဲ” ကုန္သည္က ေမးခြန္းထုတ္ျပန္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ္လား.. မနက္တိုင္း အလိုလို ႏုိးလာတဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္အိပ္တယ္။ ျပီးရင္ငါးထြက္ဖမ္းတယ္။ ငါးဖမ္းျပန္လာရင္ ကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားတယ္။ ျပီးရင္ေန႔လယ္တစ္ေရးအိပ္တယ္။ ေမွာင္ရီ၀ိုးတ၀ါးအခ်ိန္က်ရင္ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔အရက္ေလးေသာက္တယ္။ ဂီတေလးတီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ေန႔တာက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတာပဲ” လို႔ တံငါသည္က ျပန္ေျဖေတာ့ .....
“ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို အၾကံတစ္ခုေပးခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားငါးဖမ္းတာကို အခ်ိန္နည္းနည္းပိုျဖဳန္းလိုက္ပါ
လား.. ငါးေတြ ဒီထက္ပိုရရင္ငါးေတြကိုေရာင္းျပီး ခင္ဗ်ားငါးဖမ္းေလွတစ္စီး ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ငါးေတြပိုဖမ္း ငါးဖမ္းေလွေတြ ပို၀ယ္ ေနာက္ျပီးငါးေတြကို ငါး၀ယ္ဒိုင္ဆီ မေရာင္းဘဲငါးေသတၱာေတြလုပ္တဲ့ စက္႐ံုကို တိုက္႐ိုက္ေရာင္းေပးလိုက္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ကိုယ္တိုင္ စည္သြပ္ဗူးစက္႐ံုကို ေထာင္ျပီး ျဖန္႔လို႔ရတယ္။ ေနာက္တေျဖးေျဖးဒီတံငါရြာေလးကို ခြာျပီး မက္ဆီကိုျမိဳ႕ထဲ ေျပာင္းေနလိုက္။ ေနာက္ ေလာ့အိန္ဂ်ယ္လိစ္ကို ေျပာင္း၊ ေနာက္ နယူးေယာက္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ခင္ဗ်ားစီးပြားကို ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕သြားေပါ့” လို႔ ကုန္သည္က အၾကံေပးလိုက္တယ္။
“ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ရမလဲ”
“ဆယ္ႏွစ္ကေန ဆယ္ငါးႏွစ္အထိေပါ့”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီေပါ့။ စေတာ့ေစ်းကြက္ေတြ ကစားနဲ႔ ခင္ဗ်ား ေဌးသထက္ ေဌးလာတာေပါ့”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“အရမ္းခ်မ္းသာလာတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ခင္ဗ်ားအနားယူလိုက္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ကမ္းစပ္က တံငါရြာတစ္ရြာမွာ အပန္းေျဖဖို႔ သြားေပါ့။ အလိုလို ႏိုးလာတဲ့အထိအိပ္၊ အပ်င္းေျပ ငါးထြက္ဖမ္း၊ကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့၊ ေန႔လယ္ တစ္ေရးတေမာအိပ္၊ ညေနခင္းမွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔အရက္ေလးေသာက္ၾကတာေပါ့” ကုန္သည္ၾကီး အားတက္သေရာ အၾကံေပးတဲ့ စကားကိုၾကားေတာ့ တံငါက “ကြ်န္ေတာ္ အခုလည္း ဒီလိုပဲ ေနေနတာ မဟုတ္လား” လို႔ နားမလည္စြာ ေျပာလိုက္တယ္။
ဘ၀ရဲ႕ တစ္သက္တာမွာ လူေတြ ဘာကို လိုက္လံရွာေဖြေနသလဲ?
ပန္ဒိုရာက အိုးကို ဖြင့္လိုက္တဲ့ တခဏမွာလိုခ်င္တပ္မက္မႈ၊ ေတာင့္တမႈေတြက ေနရာအႏွံ႔လႊင့့္ျပန္႔ခဲ့တယ္။
No comments:
Post a Comment